زمینه و هدف: بروز اختلال در بیان هر یک از ژن های موثر در مسیر اسپرماتوژنز به عنوان یکی از عوامل ایجاد آزواسپرمی غیرانسدادی و ناباروری مردان می باشد. Synaptonemal Complex Protein 3 (SYCP3) یکی از این ژنها می باشد و با تولید پروتیین SYCP3    در مرحله جفت شدن کروموزوم های همولوگ و سیناپس فعالیت دارد. عدم بیان این ژن در موش باعث ناباروری جنس نر و کاهش باروری جنس ماده می شود. بررسی بیان این ژن در انسان نیز می تواند به تعیین علت ناباروری کمک نماید و به عنوان عامل تشخیصی در تعیین پیشرفت اسپرماتوژنز و برنامه درمانی مردان نابارور به کار رود.روش بررسی: در این مطالعه، بیان ژن SYCP3 از طریق حضور mRNA این ژن در بافت بیضه 110 مرد مبتلا به آزواسپرمی مراجعه کننده به مرکز درمان ناباروری و سقط مکرر ابن سینا در سال های 84-1383 به روش Semi-quantitative Nested Reverse Transcriptase PCR مورد بررسی قرار گرفت. همچنین با هدف تعیین اثر بیان ژن فوق در پیشرفت اسپرماتوژنز، بررسی و امتیازدهی هیستوپاتولوژی نمونه ها صورت گرفت.نتایج: بیان mRNA ژن SYCP3 در بافت بیضه 67 بیمار (9/60%) مشاهده شد که رابطه معنی داری با میزان پیشرفت اسپرماتوژنز داشت (p<0.0001). در حالی که این ژن در تمام بیماران دارای هیپواسپرماتوژنز و افراد دارای توقف در اسپرماتوژنز بیان شده بود، عدم بیان آن در بیماران دچار توقف در مرحله اسپرماتوگونی، سندرم سلول های سرتولی و آتروفی بیضه وجود داشت.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ژن SYCP3 در بیضه بیان شده و مختص سلول های جنسی می باشد. یافته های این مطالعه به همراه مطالعات انجام شده در حیوانات نشان می دهد که عدم بیان ژن در بیضه می تواند تاثیر منفی در اسپرماتوژنز و باروری مردان داشته باشد. همچنین، بیان ژن در مرحله خاصی از اسپرماتوژنز، امکان استفاده از آن به منظور تعیین پیشرفت آن در کنار یافته های پاتولوژی را میسر می سازد.

ژن های کنترل کننده پیشروی میوز و بی تاثیر بر پیشروی میتوز در گیاهان، در ذرت و آرابیدوپسیس به طور گسترده مطالعه شده اند. این ها شامل ژن های کنترل کننده تمایز سلول های سومایی به سلول های اسپورزا و ژن های شروع میوز، ژن های رمزگذار پروتئین های اختصاصی میوز در کروموزوم ها و کمپلکس های سیناپتونمال، ژن های پروتئین های واسطه و آنزیم های نوترکیبی میوزیDNA و کراسینگ اور و ژن های کنترل کننده رفتار خاص میوزی سانترومرها و روند دو تقسیم میوزی هستند. تعداد زیادی از این ژن ها همسانه سازی و در سطح مولکولی مطالعه شده اند. مطالعه روی ژن های میوز در برنج فعالانه در حال توسعه است در حالی که مطالعات روی ژن های مربوطه در جو، چاودار، گوجه فرنگی و گندم هگزاپلوئید پیشرفت کمتری دارند. برای شناسایی ژن های میوز، از جهش زاهای شیمیایی و درجی، تجزیه و تحلیل ژنتیکی و سیتولوژیکی، مطالعات ژنگانی و پروتئومیک، روش های ژنتیک معکوس و بیوانفورماتیک استفاده می شود.

پروتئین های شوک حرارتی گروهی از پروتئین های هومولوگ است که توسط یک خانواده مولتی ژن کد می شود و بر اساس اندازه و عملکرد به پنج گروه تقسیم می شود که عبارتند از: HSP27، HSP60، HSP70، HSP90 و HSP100. پروتئین های شوک حرارتی می تواند از نظر ساختمانی بیان شده و بیان آن ها در اثر استرس حرارتی یا متابولیکی افزایش یابد. HSPA2/Hsp70-2 یک پروتئین 70 کیلودالتونی است که از نظر ساختمانی در بیضه بیان می شود. این پروتئین برای بلوغ اسپرم ضروری است و با ناباروری ارتباط دارد. نشان داده شده است که HSPA2 در بیضه انسان در دو فاز بیان می شود. 1) میوز به عنوان محتوای کمپلکس سیناپتونمال و 2) اسپرمیوژنز در هنگام بلوغ و به عنوان شاخص بلوغ اسپرم معرفی می شود. چندین عملکرد پروتئین HSPA2 در بیضه انسان عبارتند از: پیچش پروتئین، تشکیل و دسیناپس کمپلکس سیناپتونمال، ترمیم شکست های رشته DNA، بازسازی غشای پلاسمایی و زدودن سیتوپلاسم اضافی. تحقیقات اخیر نشان می دهد که HSPA2 نقش کلیدی در اسپرماتوژنز دارد. بنابراین هدف از انجام این مطالعه زیستی - بالینی، بررسی نقش و تاثیر پروتئین شوک حرارتی A2 در ناباروری مردان است.

مقدمه: ارزیابی کیفیت پروتیین مواد غذایی به دلایل بیولوژیک و اقتصادی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. به همین علت روشهای بیولوژیک، میکروبیولوژیک، شیمیایی و تلفیقی برای تعیین کیفیت پروتیین ها معرفی و بکار گرفته شده است. در بین روشهای موجود، نسبت خالص پروتیین (NPR) ، نسبت خالص نسبی پروتیین (RNPR) و نسبت کارآیی پروتیین (PER) بعنوان روشهای مناسب برای تعیین کیفیت پروتیینها پیشنهاد شده است. این مطالعه با هدف ارزیابی کیفیت پروتیین سویا بـا روشهای فوق روی یک نمونه محصول سویا در سال 1382 انجام گرفت. مواد و روشها: تحقیق با طراحی تجربی روی تعداد 24 موش صحرایی نر در سن 21 روز، از نژاد wistar،  تحت 3 نوع رژیم غذایی در گروه های 8 تایی شامل: مورد (سویا)، مبنا (کازیین+ متیونین)،  هر یک حاوی 10 درصد پروتیین، و پایه (بدون پروتیین)انجام شد. طول دوره مطالعه برای NPR، 14 روز بود. بمنظور محاسبه NPR، مقدار پروتیین دریافتی و افزایش وزن حیوانات تعیین گردید. طول مدت مطالعه برای تعیین PER، 28 روز بود و مقدار پروتیین دریافتی و تغییر وزن حیوانات تعیین گردید. میزان NPR،  RNPR و PER گروه کازیین+متیونین با سویا از طریق آماره T test مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: شـاخص NPR بـرای پروتیین کـازیین+متیـونین 4.37±0.48، سویـا (P<0.01) 3.65±0.35 و شـاخص RNPR بـرابـر 83 بـود. شـاخص PER بـرای پروتییـن کـازیین+متیونین 3.04±0.24، سویـا (P<0.001) 2.28±0.35 و شاخص PER سویا نسبت به کازیین 75 درصد بود. نتیجه گیری: کیفیت پروتیین محصول سویا در مقایسه با کازیین پایین تر ولی در مجموع مناسب است. نتایج ارزیابی کیفی بیولوژیکی سویا به روشهای نسبت خالص پروتیین (NPR)، نسبت خالص نسبی پروتیین (RNPR) و نسبت کارآیی پروتیین (PER) با نتایج سایر مطالعات همسو می باشد.  

سابقه و هدف: ارزیابی کیفیت پروتئین مواد غذایی به دلایل بیولوژیک و اقتصادی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. به همین علت روشهای بیولوژیک، میکروبیولوژیک، شیمیایی و تلفیقی برای تعیین کیفیت پروتئین ها معرفی و بکار گرفته شده است. در بین روش های موجود، نسبت خالص پروتئین (NPR)، نسبت خالص نسبی پروتئین (RNPR) و نسبت کارآیی پروتئین (PER) بعنوان روشهای مناسب برای تعیین کیفیت پروتئینها پیشنهاد شده است. این مطالعه با هدف ارزیابی کیفیت پروتئینی با روشهای فوق روی  دو نمونه محصول سویا در سال 1382 انجام گرفت. مواد وروشها: تحقیق با طراحی تجربی روی تعداد 32 موش صحرایی نر در سن 21 روز، از نژاد ویستار(wistar) درگروههای هشت پایی تحت چهار رژیم غذایی: مورد (سویا - مخلوط آرد گندم و سویا)، مبنا (کازئین و متیونین، هریک حاوی 10 درصد پروتئین و پایه (بدون پروتئین) انجام شد. طول دوره مطالعه برای NPR، 14 روز بود. بمنظور محاسبه NPR، مقدار پروتئین دریافتی و افزایش وزن حیوانات تعیین گردید. طول مدت مطالعه برای تعیین PER، 28 روز بود و مقدار پروتئین دریافتی و تغییر وزن حیوانات تعیین گردید. میزان NPR، RNPR و PER گروه "کازئین و متیونین" با "سویا" و "مخلوط آرد گندم و سویا" از طریق آماره t test مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: شاخص NPR برای "پروتئین کازئین و متیونین" 4.37±0.48، و برای "سویا" (P<0.01) 3.65±0.35 و شاخص RNPR برابر 83 بود. شاخص NPR برای "مخلوط آرد گندم و سویا"(P<0.001) 2.7±0.3 و شاخص RNPR برابر 62.7 بود. شاخص PER برای "پروتئین کازئین و متیونین"3.04±0.24، "سویا" (P<0.001) 2.28±0.35 و شاخص PER "سویا" نسبت به "کازئین و متیونین" 75 درصد بود. شاخص PER برای "مخلوط آرد گندم و سویا" (P<0.001) 1.1±0.1 بود. نتیجه گیری: کیفیت پروتئین محصول "سویا" در مقایسه با "کازئین و متیونین" پایین است.

اثر میزان پروتیین جیره های ذرت - کنجاله سویا در مقایسه با جیره شاهد (حاوی 23 درصد پروتیین خام)، بر صفات تولیدی و بازدهی استفاده از انرژی و پروتیین جوجه های گوشتی سویه تجاری راس در مرحله اول رشد طی دو آزمایش متوالی مورد بررسی قرار گرفت. قبل از شروع آزمایشات، ترکیب اسیدهای آمینه مواد خوراکی اندازه گیری شد. در آزمایش اول جیره های حاوی 17، 19 و 21 درصد پروتیین (در سن 9 تا 16 روزگی) و در آزمایش دوم جیره های حاوی 18، 19 و 20 درصد پروتیین (در سن 6 تا 16 روزگی) که با اسیدهای آمینه مصنوعی تکمیل شده بودند با جیره شاهد مقایسه شدند. تمام جیره ها حاوی 3200 کیلو کالری انرژی قابل سوخت و ساز بودند و میزان اسیدهای آمینه ضروری آنها برابر با حداقل احتیاجات توصیه شده توسط NRC بود. در آزمایش اول کاهش میزان پروتیین جیره تا 19 درصد تاثیری بر صفات تولیدی جوجه های گوشتی نداشت، اما کاهش میزان پروتیین جیره به 17 درصد سبب کاهش معنی دار افزایش وزن به مقدار 41 گرم، کاهش مصرف خوراک به مقدار 26 گرم، پروتیین مصرفی به مقدار 20 گرم و افزایش ضریب تبدیل خوراک به مقدار 0.24 واحد در مقایسه با جیره شاهد شد (P<0.05). در آزمایش دوم صفات تولیدی جوجه های تغذیه شده با جیره 19 درصد اختلاف معنی داری با جیره شاهد نداشت، ولی کاهش سطح پروتیین به 18 درصد سبب کاهش معنی دار افزایش وزن به مقدار 46 گرم، افزایش ضریب تبدیل خوراک به مقدار 0.34 واحد و کاهش پروتیین مصرفی به مقدار 15 گرم در مقایسه با جیره شاهد شد (P<0.05). نتایج آزمایشات نشان داد که کاهش پروتیین جیره جوجه های گوشتی بیشتر از 19 درصد در مرحله اول رشد حتی در صورتیکه تمام اسیدهای آمینه ضروری در حد مقادیر توصیه شده NRC باشد، سبب کاهش معنی دار صفات تولیدی و بازدهی استفاده از انرژی می شود.

گیاهان به عنوان راکتورهای بیولوژیکی قادر به تولید موادی از جمله پروتئین ها می باشند. به منظور تولید یک پروتئین خاص ژن مربوط توسط دو سیستم شامل انتقال ژنتیکی پایدار و استفاده از حامل های ویروسی، وارد سلول گیاهی شده و در آنجا پروتئین مربوط را تولید خواهد کرد. از گیاهان مورد استفاده می توان تنباکو، یونجه و لاستیک را نام برد. پپتیدها مثل انکفالین ها، پروتئین های خونی مثل آلبومین، هورمون ها و سیتوکین ها مثل اینترفرون ها، ایمونوژن ها مثل آنتی ژن سطحی هپاتیت B، آنتی بادی ها مثل IgA ترشحی و آنزیم ها مثل گلوکاناز، فیتاز، گزیلاناز و آمیلاز از جمله پروتئین هایی هستند که تاکنون با این روش تولید شده اند.

DNA کروموزومی باکتری اشریشیاکلی با داشتن حدود 5 میلیون جفت باز و بیش از یک میلی متر طول، باید به میزان زیادی متراکم شود تا در فضای محدود داخل سلول قرار گیرد. اولین مرحله در بسته بندی ژنوم باکتری با استفاده از پلی آمین هایی نظیر اسپرمین و اسپیرمیدین صورت می گیرد. بعلاوه، تعداد زیادی از مولکولهای پروتیینی با اندازه کوچک بنام پروتیین های شبه هیستونی در باکتری ها منجر به تاخوردن مولکول DNA در ساختمان بسیار متراکم می شوند. چندین پروتیین شبه هیستونی از جمله پروتیین های HU, IHF, H-NS, HLPI, H و FIS در باکتری ها شناسایی شده اند که علاوه بر شباهت های کلی، هر کدام ویژگی های ساختمانی، وظایف و نقش های مختلفی را در باکتری ها بر عهده دارند. از جمله می توان به نقش آنها در شروع همانندسازی، کنترل و تنظیم نسخه برداری (به عنوان فعال کننده یا ممانعت کننده) و نوترکیبی در جایگاه اختصاصی اشاره نمود.